Ιστορίες Αποφοίτων| Αθηνά Παπαδοπούλου

Μιλήστε μας για εσάς (τόπος κατοικίας, σπουδές εκτός EICP, επαγγελματική δραστηριότητα).
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, σε μια γειτονιά που το παιχνίδι ήταν ακόμα ελεύθερο για τα παιδιά. Τα ερωτήματα της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας ξεκίνησα να τα φροντίζω σπουδάζοντας Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ενώ παράλληλα έψαχνα εκείνο το κομμάτι που είχα αγαπήσει από μικρή: την επικοινωνία πέραν του λόγου, αυτήν που γενναιόδωρα χαρίζει ο συμβολισμός. Ανάμεσα σε πολλές επιμορφώσεις κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, γνώρισα την ψυχοθεραπευτική προσέγγιση της Δραματοθεραπείας, στην οποία εκπαιδεύτηκα στο Ελληνικό Ινστιτούτο Δραματοθεραπείας & Παιγνιοθεραπείας “Το Άθυρμα”. Φέτος ολοκληρώνω το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του ΑΠΘ “Κλινική Ψυχική Υγεία”.
Η επαγγελματική μου διαδρομή ξεκίνησε στο Σωματείο Αλκυόνη, δουλεύοντας με παιδιά με αυτισμό και σύνδρομο Down και τις οικογένειές τους. Στην πορεία, συνεργάστηκα με το πρόγραμμα Άλφα του ΚΕΘΕΑ συντονίζοντας ομάδες δραματοθεραπείας για ανθρώπους που βρίσκονται σε απεξάρτηση από το αλκοόλ, με το ίδρυμα Χατζηκώνστα δουλεύοντας με παιδιά και εφήβους, με τις Γέφυρες Επικοινωνίας οργανώνοντας για πρώτη φορά ομάδες στόχων ατόμων με κώφωση. Εργάστηκα ως εκπαιδεύτρια στο ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ ενώ από το 2015 συνεργάζομαι με το Άθυρμα ως εκπαιδεύτρια. Παράλληλα, από το 2006 διατηρώ το δικό μου γραφείο (Κέντρο Ψυχοθεραπείας “Μυθία”) στο οποίο πραγματοποιούνται ατομικές και ομαδικές συνεδρίες εφήβων και ενηλίκων, εποπτείες και εκπαιδευτικές δράσεις.

Ποιο πρόγραμμα/ποια προγράμματα παρακολουθήσατε στο EICP;
Στο EICP εκπαιδεύτηκα στο ετήσιο πρόγραμμα εξειδίκευσης στη Θεραπεία Ζεύγους.

Για ποιους λόγους αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη ψυχική υγεία;
“Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν τόπο μακρινό, μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος, ζούσε μια κοπέλα πανέμορφη αλλά γυμνή. Η ζωή της είχε πολλά καλά: ελευθερία, χαρά, παιχνίδι… μα πάντα κάτι της έλειπε. Της έλειπαν οι φίλοι. Έτσι αποφάσισε να πάει στο κοντινότερο χωριό να συναντήσει τους ανθρώπους. Όταν έφτασε εκεί, οι άνθρωποι τρόμαξαν. Κλείστηκαν στα σπίτια τους, κλείδωσαν πόρτες και παράθυρα, μάζεψαν τα παιδιά τους από τις πλατείες και κανένας δεν της μίλησε. Απογοητευμένη η κοπέλα βρήκε ένα δέντρο και ξάπλωσε από κάτω να περάσει η βραδιά. Την επόμενη μέρα έφτασε στο χωριό ένας πανέμορφος νεαρός που φορούσε έναν πολύχρωμο μανδύα. Κι οι άνθρωποι ενθουσιασμένοι τον καλοδέχτηκαν, τον κάλεσαν στα σπίτια τους, τον κέρασαν ένα σωρό καλούδια, είπε ιστορίες στα παιδιά τους…. Και όταν ήρθε η ώρα να φύγει, το κορίτσι τον πλησίασε με απορία. «Γιατί; Γιατί σε καλωσόρισαν και εμένα δεν μου μίλησε κανείς;». Ο νεαρός χαμογέλασε και τη ρώτησε το όνομά της. «Με λένε Αλήθεια» του είπε. Και τότε εκείνος έβγαλε από την τσέπη του έναν πολύχρωμο μανδύα, σαν αυτόν που κι εκείνος φορούσε και της είπε: «Το όνομά μου είναι Μύθος. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη και να ακούν και να βλέπουν την Αλήθεια. Ντυμένη όμως με τον μανδύα ενός Μύθου, μιας Ιστορίας»…
Η ενασχόλησή μου με την ψυχική υγεία ξεκίνησε ψάχνοντας τη δική μου αλήθεια, τον τρόπο να μπορώ να την αντέξω αλλά και να την επικοινωνώ στους άλλους. Στην πορεία με συνεπήρε η επανορθωτική της δύναμη: συναντώντας την κανείς μπορεί να αποφασίσει σε τι θα την μεταμορφώσει.

Τι σας έκανε να επιλέξετε το EICP;
Επέλεξα το EICP γιατί το πρόγραμμα σπουδών του στη θεραπεία ζεύγους είναι πολύπλευρο και ταυτόχρονα συνθετικό, παρέχοντας έτσι στους εκπαιδευόμενους τη δυνατότητα να εμβαθύνουν αλλά και να έχουν τα απαραίτητα εργαλεία στη φαρέτρα τους, δουλεύοντας με ζευγάρια. Επίσης, οι εκπαιδευτές είναι άνθρωποι με εμπειρία που εμπνέουν και υποστηρίζουν τους συναδέλφους ενώ το πρόγραμμα είναι πιστοποιημένο (από τον Ευρωπαϊκό Σύλλογο Συνθετικής Συμβουλευτικής & Ψυχοθεραπείας). Επίσης, η εξ αποστάσεως διεξαγωγή του έπαιξε για εμένα καταλυτικό ρόλο δεδομένου ότι ζω και εργάζομαι στην Αθήνα.

Αν θα μπορούσατε να επιλέξετε τρεις στιγμές από την εκπαίδευσή σας στο EICP, ποιες θα επιλέγατε και για ποιο λόγο;
Ήταν πολλές οι όμορφες στιγμές στα πλαίσια αυτής της εκπαίδευσης δεδομένου ότι είχα την τύχη να είμαι μέρος μιας δυναμικής ομάδας που είχε να μοιραστεί πλούτο εμπειριών και συναισθημάτων. Οι τρεις που θα ξεχώριζα είναι:
– Οι φορές που κάναμε βιωματικές δράσεις τόσο γιατί πλαισίωναν με τον καλύτερο τρόπο τη θεωρία όσο και γιατί ήταν η καλύτερη αφορμή να γνωριστούμε σε βάθος, να μοιραστούμε, να συγκινηθούμε και τελικά να δεθούμε σαν ομάδα.
– Η παρουσίαση του ζευγαριού της πρακτικής στην ομάδα και η πλούσια ανατροφοδότηση που λάβαμε με την συνθεραπεύτρια Διδώ Σαλεσιώτη.
– Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω σαν αγαπημένη στιγμή το κλείσιμο στο οποίο είχαν κορυφωθεί πολλά κι ανάμεικτα συναισθήματα: η χαρά της ολοκλήρωσης, η συγκίνηση των σχέσεων που δημιουργήθηκαν, η κούραση της χρονιάς αλλά και μια αίσθηση ότι τα απογεύματα της Παρασκευής δεν θα έχουν πια το ίδιο χρώμα…

Πλέον και έπειτα από την αποφοίτησή σας, συνεργάζεστε ως διδάσκουσες του Ινστιτούτου. Πως είναι για εσάς η εμπειρία της διδασκαλίας και της επαφής με νεότερους εκκολαπτόμενους συναδέλφους;
Είναι τιμή για εμένα η συνεργασία μου με το EICP. Νιώθω χαρά τόσο για την εμπιστοσύνη που εισπράττω από ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ βαθιά όσο και για την ευκαιρία να γνωρίσουν περισσότεροι συνάδελφοι την Δραματοθεραπεία, μια προσέγγιση σχετικά σύγχρονη, που συχνά αντιμετωπίζεται με δισταγμό. Συναντώντας συναδέλφους που έρχονται από διαφορετικές προσεγγίσεις είναι για εμένα πρόκληση αφενός μεν να κατανοήσουν το θεωρητικό υπόβαθρο της προσέγγισης και αφετέρου να νιώσουν μέσα από τη δράση τον τρόπο που η Δραματοθεραπεία, αξιοποιώντας την τέχνη αλλά και την απόσταση, καθρεφτίζει ασυνείδητο υλικό, συν-κινεί και τελικά δρα επανορθωτικά. Η διάθεση των νέων συναδέλφων να εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους και να είναι ανοιχτοί σε νέους τρόπους δουλειάς είναι κινητήριος δύναμη.

Κάποια συμβουλή για τους νεότερους ή εκπαιδευόμενους συναδέλφους;
Πέρα από θεραπευτικές προσεγγίσεις και τεχνικές, η ψυχοθεραπεία βασίζεται κυρίως στη σχέση που δημιουργεί ο θεραπευτής με τον θεραπευόμενο, μια σχέση που απαιτεί ασφάλεια και φροντίδα. Όσο αυτή την φροντίδα την δίνουμε στους θεραπευόμενούς μας, χρειάζεται να τη δίνουμε και στον εαυτό μας. Θα έλεγα λοιπόν να μην αμελούμε την προσωπική μας θεραπεία, την συστηματική εποπτεία, την διαρκή τροφοδότηση από εκπαιδεύσεις, βιβλία, συνέδρια και την ζεστή στάση απέναντι στον εαυτό μας εκτός από τους άλλους.

Σας ευχαριστούμε πολύ.

(H Αθηνά Παπαδοπούλου εργάζεται ως ψυχοθεραπεύτρια ενηλίκων, εφήβων και ομάδων στο ιδιωτικό της γραφείο στο Κολωνάκι . Πληροφορίες στο: www.mythia-therapy.gr καθώς και στο info@mythia-therapy.gr)